Omdat de term leylijnen nogal eens wordt misbruikt, volgt hieronder een korte uitleg over wat Alfred Watkins, de naamgever van het fenomeen 'leylijnen', er mee bedoelde. Met dank aan Robbert Verhoeven, die deze korte beschrijving ervan maakte. Ontleend aan de inhoud van het door Watkins geschreven boek:

The Old Straight Track:

Alfred Watkins leefde van 1855 tot 1935 (80 jaar). Hij was een amateur archeoloog. In 1921 had hij het inzicht dat er rechte lijnen door het landschap lopen. Hij was toen op pad in Herefordshire. 

De naam Ley of Lay gaf hij aan deze lijnen omdat een aantal van deze lijnen door plaatsen lopen met de lettergreep Ley en Lay.

Watkins was vooral een bekend amateur fotograaf. 

Op 30 juni 1921 begreep Watkins dat er een oud wegenstelsel door het landschap loopt vanuit neolithische tijden. Zijn eerste boekje Early British Trackways is een weergave van de lezing die hij gaf in 1921 over zijn idee. Watkins had dus geen diepere gedachten bij de Ley lines. Hij zag de Ley lijnen als een vergeten wegenstelsel van de verre voorouders.

Als een primitief volk iets nodig had zoals zout, vuurstenen, metalen, dan was de kortste weg om deze noodzakelijkheden te verkrijgen de rechte lijn. De weg werd gevonden door een systeem van bakens. Van bergtop naar bergtop . Langs de route werden secondaire punten gemaakt, welke nu nog overal bestaan.  Deze bakens dragen herkenbare namen: tump, tumulus, mound, twt, castle, bury, cairn, garn, tomen, low, barrow, knoll, knap, moat, camp.

Er kan ook een vallei zijn uitgegraven in een hoogte die moest worden gepasseerd.

Water punten langs de Ley lijn zijn ontstaan door uitgravingen. 

Stenen bakens waren natuurlijke blokken steen.

De Ley lijn wegen waren 50 tot 60 mijl lang. 

Bakens langs de routes werden vaak gebruikt voor bijeenkomsten van mensen. Al deze gezichtspunten waren nog in gebruik bij de introductie van het christendom.

Bijna alle oude kerken staan op de plaats van de gezichtspunten langs deze wegen. 

De beste manier om een Ley weg te bestuderen is op een stafkaart. Zet een speld op een gezichtspunt en draai een liniaal in het rond tot meerdere objecten op een rechte lijn liggen.

Langs deze lijn zult u gedeeltes vinden van oude wegen, vaak te zien als oude greppels waar het land braak ligt, rivieren worden gekruist op bekende oversteekplaatsen of veerponten.

Er zijn Ley wegen met een parallelle tweede weg ernaast. Een zesde mijl tussenruimte. Bij Mainstone Court liggen zes parallelle wegen.

In het Engels heeft de Ley lijn herkenbare woorden nagelaten:  keep straight on, dus zorgen dat je op de Ley lijn blijft, anders word je de-leyed (delayed is vertraagd, opgehouden). Ook kun je er op uitgaan om "the Lay of the land" te zien, de ligging van het land.

De Ley routes gaan terug tot 4000 BC. Dit is lang voor de Oude Wegen werden aangelegd. Een Ley route was 6,5 tot 9 feet breed (2 tot 3 meter).

Ley routes konden elkaar kruisen. Gebruikers namen op een dergelijk punt de andere Ley route, waardoor een dergelijk kruispunt een "turn" werd genoemd. Een Ley route was dus "a long lane that has no turning". De Leyroutes waren dus routes en geen wegen. Ook hadden de Ley routes geen splitsingen. 

Sommige Ley routes hebben namen gekregen refererend aan aan het gebruik van die route. De bakens langs de Ley route kregen dan ook deze naam. 

Als twee Ley routes kruisen maar elkaar verder niet beïnvloeden, hebben we te maken met Ley routes van twee verschillende volken.

Langs de Ley route konden ook menhirs worden geplaatst. Soms was een menhir geplaatst bij een doorwaadbare plaats in de rivier. Wegkruisen staan waarschijnlijk op de plaats van oude menhirs. Vaak werd op een heuvel een wegwijsboom geplant. Ook lange bomen lanen kunnen Ley routes aangeven. Het woord "Park" heeft ook met Ley routes te maken, maar het is niet duidelijk op welke wijze.

Oude kerken staan vaak op het kruispunt van twee Ley routes. Een van de Ley lijnen gaat vaak door de toren. Ook gaat een van de twee Ley lijnen door een heuvel naast de kerk. De kerk maakt het moeilijk de route te volgen. Het Ley wegen systeem moet al aan verval onderhevig geweest zijn, toen de kerken werden gebouwd. In bijna iedere oude stad of oud dorp is wel een kerk aan te wijzen die de Ley route blokkeert. In Exeter is er een Ley route die in een tunnel onder het altaar door loopt. 

De Ley route die begint bij de steenbakkerij in Kiln Ground Wood wordt gekenmerkt door de rode steen in veel huizen en gebouwen van Redborough, Red Lay, Home Farm, eindigend in Red House.

Heilige bronnen lagen overal langs de Ley routes. Holy Well, Golden Well. Op sommige plekken werd een kapel gebouwd over de bron.

Plaatsnamen met -ton, -bury, -ley, barrow, -low, -bury, -broom, -brom, -bram, -tree, -web, -bol, -gate. Let op, gate betekent niet dat de weg werd onderbreken, maar Gate betekent de weg zelf! Gate werd ook wel -yatt. Ook wel -burr, -broad, -brad, -bred.

Litley betekent korte Ley. Longley betekent lange Ley weg.

De mensen die de Ley wegen ontwierpen en in stand hielden waren mensen met grote kennis. Waarschijnlijk waren zij machtige mensen. Het lijkt er op, dat de kennis verbonden aan de Ley wegen door de Christelijke missionarissen werd veroordeeld als tovenarij. 

Oude namen zijn Lay-amon, Ley-cester, Leye, Ley-land.

Zijn de lay-men genoemd in Beowulf ook deze machtige mannen?

Een van de eerste bisschoppen heet Colman. Cole betekent een valse tovenaar, een juggler, een verkeerde profeet Cole-prophet. Ook is de Cole-staff bekend, de staf van de Cole-man, de wijsaard van de Ley lijn.